Wojtyła we wspomnieniach uczennicy - mieszkanki Bochni

dodano: 2014-04-26 00:08 | aktualizacja: 2014-04-26 13:39
autor: Anna Kawalec | źródło: inf.wł.

Przygotowywana uroczystość kanonizacji Papieża bł. Jana Pawła II wywołała lawinę wspomnień i rozważań związanych z życiem i przebiegiem pontyfikatu tego Wielkiego Polaka. Pełno tych wspomnień na łamach prasy, na antenach radia i telewizji, w internecie... Swoimi wspomnieniami o wikarym z Niegowici podzieliła się z nami mieszkanka Bochni, p. Maria. Wspomnienia te są o tyle ciekawe, że wiążą się z okresem, kiedy uczęszczała do szkoły a ksiądz Karol Wojtyła był jej katechetą.

Prosimy o wyłączenie blokowania reklam i odświeżenie strony.

Pani Maria chodziła do szkoły w Niegowici. Latem 1948 roku ukończyła klasę VI, kiedy całą parafię obiegła wiadomość, że do Niegowici został skierowany nowy ksiądz wikary. Ówczesny proboszcz, ksiądz prałat Buzała, przedstawił wiernym swojego nowego pomocnika. Był nim ksiądz Karol Wojtyła, który po dwuletnich studiach zagranicznych podjął pracę duszpasterską na swojej pierwszej placówce. Po rozpoczęciu roku szkolnego, we wrześniu 1948 roku, dzieci zastanawiały się, jaki będzie ten ich nowy katecheta.

Pani Maria była wówczas uczennicą klasy VII.
Jak wspomina - już na pierwszej lekcji religii uczniowie zauważyli, że ten ksiądz jest „jakiś inny”. Bardzo szybko nawiązał z nimi serdeczny kontakt i do wszystkich, tak chłopców jak i dziewcząt, zwracał się po imieniu i to w wymyślonych przez siebie zdrobnieniach (Krynia, Ulka itp.). W ten też sposób, Maria została Masią.

- Ksiądz katecheta prowadził lekcje bardzo interesująco. W klasie panowały spokój i cisza. Na katechezach udzielał uczniom przede wszystkim rad życiowych. Zawsze powtarzał: bądź dobry, sumienny, wierny. Zachęcał do modlitwy, zwłaszcza przed wizerunkiem Matki Bożej w miejscowym kościele. Siódmoklasistom, jako już starszym uczniom dawał rady „na przyszłość”. W czasie przerw ksiądz Wojtyła grał z uczniami w piłkę, najczęściej w „dwa ognie”. Zawsze stawał po stronie dziewcząt, bo jak twierdził, chłopcy i bez Niego dadzą sobie radę. W czasie gry mówił żartobliwie dziewczętom, żeby biły piłką w nogi chłopców, bo inaczej mogłyby odbić im płuca. Zdarzało się jednak, że któryś z uczniów nie nauczył się zadanej lekcji. Wówczas ksiądz otwierał katechizm i kazał się nauczyć „stąd – dotąd”. Psocących delikatnie wyszarpał za ucho, gdy wszystko było w porządku – częstował cukierkami.

- Ksiądz Wojtyła często odwiedzał biednych w parafii. Jeździł furmanką „za Rabę”, do Klęczan i zawsze zabierał dzieci na wóz, ile się zmieściło i wysadzał je w pobliżu ich rodzinnych domów. Ksiądz miał dużo książek. Często siadywał we wnęce okiennej i czytał. We wtorki, któryś z gospodarzy z Niegowici, woził Go furmanką do Gdowa. Bywało, że zabierał i mnie na furmankę, gdy szłam tam po zakupy. W Gdowie szukał okazji, by dostać się do Krakowa. W Niegowici nie wiedziano wówczas, że ich wikary, ksiądz Karol Wojtyła, w listopadzie 1948 roku obronił pracę magisterską, a w miesiąc później pracę doktorską. W roku 1949 ksiądz prałat Buzała obchodził 50-lecie kapłaństwa. Parafianie zastanawiali się, jak w najlepszy sposób uczcić Jubilata. Wtedy ksiądz Wojtyła poddał myśl, by z okazji tej uroczystości przystąpić do budowy nowego kościoła. Projekt został przyjęty. W sierpniu 1949 roku ksiądz Wojtyła wrócił do Krakowa. Budowę kościoła w Niegowici dokończyli parafianie. Jest to pierwszy kościół, który powstał z inicjatywy późniejszego Papieża Polaka.

Tak we wspomnieniach Masi - uczennicy księdza wikarego Karola Wojtyły zapisała się 13 - miesięczna posługa kapłańska na Jego pierwszej parafii - w Niegowici.